Naziv Kanjiže je verovatno slovenskog porekla i može se izvoditi iz reči knez, kneževa, ali ne zna se šta je prvobitno označavao, neku vodu, na primer potok, ili neki posed, eventualno sedište kneza, župana. Od reči knez potiče i Kenesna, Canisa, Kenese, Kanisa, Kanjiža.

Po arheološkim nalazima na priobalskom uzvišenju pored Tise, u okolini današnjeg Ribarskog trga postoje tragovi naseobine počev od bronzanog doba. Formiranje naselja može se objašnjavati blizinom i bogatsvom reke Tise, prelaza preko reke i raskrsnicom zapadnih, južnih i severnih puteva.

Na osvom mestu je za vreme Rimljana i seobe naroda stvoreno stražarsko mesto i izgrađeno jedno zemaljsko utvrđenje - Feldvar kod ušća potoka Kaniša, kasnijeg Kereša.
Govoreći o dolasku Mađara u Karpatski bazen, hroničar ugarskog kralja Bele III, Anonimus (Bezimeni) tvrdi da su 896. godine kod Kanjiže prelazile vojskovođe Zuard, Kadoča i Bajta da bi osvojili teritorije preko Tise.

Po srednjovekovnim poveljama Kanjiža je bio kraljevski posed, a 1093. godine je pripadao opatiji u Panonhalmi, zajedno sa ribnjakom Mirot, a na mestu današnjeg Budžaka je postojalo drugo naselje pod imenom Satmar, u vlasništvu mitrovačke opatije.
Uoči tatarske najezde - po podacima popisa iz 1240. godine Kanjiža je imala 27 porodičnih zajednica, tj. domaćinstva, odnosno oko 135 stanovnika, po zanimanju su bili kmetovi konjanici, ribari i tovarnici robe itd.

U doba tatarske i turske najezde Kanjiža je bila uništena i opustošena, umesto naselja izvori spominju samo zemljano utvrđenje Feudvar (Földvár). Za vreme senćanske bitke je okolinu Kanjiže obilazio austrijski general Marsilji i izradio kartu utvrđenja Feldvar. To se vidi na spomen-ploči na Ribarskom trgu.

Nakon turske najezde Kanjiža je postala deo Potiske vojne granice kao utvrđeni šanac, a posle razvojačenja vojne granice formiran je Potiski komorski okrug, 1751. godine. Tom prilikom Kanjižu napušta srpsko stanovništvo, preseljavaju se u Banat, pa čak i u Rusiju. Umesto njih Mađarska komora od 1753. godine useljava Mađare iz severnih županija Mađarske, čiji status se izjednačava sa prevom Srba, 1773. godine. Kanjiža i Bačka su postale deo Bač-bodroške županije, naselje dobija titulu palanke i pravo ubiranja skelarine.

Sledećih 150 godina u razvoju grada znače veliki napredak: intenzivirala se poljoprivredna proizvodnja, naseljavaju se pustare u okviru kanjiške uprave kao što su Adorjan, teritorija današnjeg Trešnjevca, Oroma, Dolina, Totovog Sela pojavom rasutih, pa i koncentrisanih salaša. Grad dobija privilegije održavanja godišnjih sajmova i pijaca (četvrtkom) od Marije Terezije, pojavljuju se razni zanati i esnafi već u 18. veku, pa čak i počeci industrije.
U razvoju naselja dolazi do prekida za vreme mađarske građanske revolucije. Tokom 1849. godine Kanjiža je dva puta spaljena i opustošena, ostalo je samo oko 110 kuća. U drugoj polovini 19. veka grad je ponovo izgrađen. Formiraju se kvartovi: Kereš, Centar, Tisina obala (Tisza part), Topart, a kasnije Ujvaroš i na kraju Falu, sadašnji 1. kvart preko Kereša.

U društvenom životu grada 19. veka vodeću ulogu imaju zemljoposednici, bogati preduzetnici, trgovci i zanatlije. Obrazuje se Udruženje zemljoposednika „Gazdaker”, Kasina, Udruženje zanatlija, javljaju se čitalački kružoci, sindikati, izgrađen je Vigado i Narodni park (Népkert). Osnovani su parni mlinovi, prva parna ciglana i crepana (osnovao je Herman Grinfeld 1903. godine), opeke i crepa, pilana i ovako se zaposlio i višak agrarnog stanovništva. Već u ovo vreme je bilo značajno i kanjiško građevinarstvo. Naši zidari, tesari, kubikaši su radili u celoj srednjoj Evropi.

Prve decenije 20. veka su donele još veći, dinamičniji razvoj, 1908. godine Kanjiža stiče status grada sa uređenim većem, izgrađena je 1912. godine nova gradska kuća, lekovita banja, nova katolička crkva Sveti Pavle pored stare crkve izgrađene još u 18. veku i pravoslavne crkve koja je 1700-tih godina dobila današnji izgled.
Prvi svetski rat je doneo burne promene u životu Kanjiže. Na teritoriji nekadašnje gradske javne pašnjake je naseljavano slovensko stanovništvo, i osnovana su naselja Velebit i kasnije Vojvoda Zimonjić, stvaraju se i druga naselja, a burne promene se javljaju i za vreme 2. svetskog rata, ali privredna i demografska struktura grada je uglavnom ostaje nepromenjena sve do šesdesetih godina, a onda počinje ekonomski uspon i u poljoprivredi, i u industriji. Počinje eksploatacija nafte, modernizacija puteva, izgrađuje se novi most na Tisi, ukida se nažlaost železnički saobraćaj i prema Senti i prema Subotici. Nakon poplave Tise 1970. godine izgrađen i novi nasip i Kanjiža je dobila novo stambeno područje refulacijom ušća Kereša.

Znatno se razvija građevinska industrija, proizvodnja građevinskog materijala, metalna industrija, proizvodnja izolacionog materijala. Izgradilo se novi rekreacioni centar sa lekovitom banjom, stvarali su se i uslovi intenzivne poljoprivrede, i stočarstva.
U Kanjiži uvek je bila posvećena velika pažnja i školstvu i kulturi. U našem gradu je osnovano jedno od prvih zabavišta u Vojvodini, uvek je bila mreža osnovnih škola, već 1880-tih godina je radila šegrtska škola, a 1965. godine je osnovana i Srednja poljoprivredna škola. Kanjiža je imala i pozorište već u 1840-tih godina. Grad ima biblioteku, kulturno-obrazovnu ustanovu „Cnesa”, kulturno-umetnička društva, muzičku školu, a sad se gradi i novo pozorište tj. pozornica, s druge strane veoma uspešne sportske i rekreacione klubove.

Značajne i čuvene su i razne kanjiške manifestacije: Kolonija književnika koja ima tradiciju od 47 godina, dani džeza, Atletski i plivački maraton, razvijeno je i javno informisanje lokalnog značaja. Imamo nedeljnik Új Kanizsai Újság, časopis Orbis i kablovsku televiziju.

U Kanjiži je rođen Besedeš Jožef čuveni hidrolog, Dušan Dimitrijević pisac i predsednik Matice srpske, pisac Tobijaš Ninčić, nazvani Ozorai Arpad, pisac Kanizsai (Čuka) Ferenc, pesnici i pisci Konc Ištvan, Tolnai Oto, slikar Dobo Tihamer i drugi značajni naučnici i umetnici.